شما که جزو آن دسته از افراد نیستید که دانش شان را محبوس کرده اند و هرچقدر هم که یاد میگیرند، فرقی نمیکند چون از آن استفاده ای نمیکنند؟ در حقیقت اینجور افراد میترسند. از چی؟ اول ازینکه مسخره بشوند یا دیگران به آنها بخندند. دلیلش هم برمیگردد به طرز فکر آنها (درباره این موضوع مفصل در یک مطلب دیگر صحبت خواهم کرد). تصور میکنند که قرار نیست اشتباه کنند؛ درحالیکه اشتباه کردن بخش جدایی ناپذیر و کاملاً طبیعی فرایند یادگیری است. اشتباه کردن یعنی دارم یاد میگیرم؛ یعنی دارم مواردی که به من آموزش داده شده را امتحان میکنم؛ یعنی دارم از دانشم استفاده میکنم. یعنی ذهن من در حال ساختن الگوهای جدید است. پس اسمش اشتباه کردن نیست. ازین به بعد بهش میگوییم تمرین کردن.
آیا میشود چیزی را بدون تمرین کردن یاد گرفت؟ یکی از مهارتهای خودتان را درنظر بگیرید مثل خواندن و نوشتن به فارسی؛ یادتان هست چقدر تلاش کردید تا کم کم مهارتتان افزایش یافت؟ یادتتان هست چقدر اوایل برایتان سخت بود اما الان مثل آب خوردن شده؟ اگر یادتان رفته کسی را پیدا کنید که الان در حال یادگیری همان مهارت هست و ببینید که چقدر زیاد دارد سعی میکند تا همین مطالب به ظاهر ساده را یاد بگیرد.
دلیل دوم زندانی کردن مطالب این است که ما فکر میکنیم باید حتماً دانش مان به یک حد قابل قبولی برسد بعد شروع کنیم به صحبت کردن یا نوشتن. باشه این یکی دلیل قبول است ولی یک سوال: تا کِی؟ تا کجا؟ چقدر باید صبر کنیم؟ کِی وقتش میرسد که از دانشمان استفاده کنیم؟ جواب من این است: همینقدر که بتوانیم از کلمات شکسته شکسته (مثل یک بچه) استفاده کنیم تا منطورمان را برسانیم کافی است. دقیقاً همان زمان، زمان شروع کردن است. اما اگر بخواهید مدام به تاخیر بیندازید به امید اینکه بذار بهتر بشم بعد شروع کنم، بذار جمله درست کردنم خوب بشود و … با اطمینان میگویم که هیچوقت شروع نخواهید کرد و در نهایت این مساله باعث نا امیدی و سرخوردگی شما خواهد شد.
همین امروز، همین الان، و تو هر مرحله ای که هستید شروع کنید. قبل از اینکه دیر بشود.
If you spend too much time thinking about a thing, you’ll never get it done.” Bruce Lee”
اگر پرسش یا پیشنهادی دارید، چرا مطرح نمیکنید؟ چطوری؟ از قسمت کامنت ها در پایین همین صفحه. منتظر نظراتتان هستیم!
